กว่าจะเป็นสุขใจบ้านไร่ ย้อนเวลากลับไปกว่า 15 ปี ..พื้นที่แห่งนี้คือที่ปลูกไร่อ้อย พืชเกษตรหลักในยุคนั้น
หันหน้ามองไปทางไหนก็จะเจอแต่ดงอ้อยไม่เจอต้นไม้สักต้น เวลาตัดอ้อยจะใช้วิธีเผาไฟแล้วจึงตัด ทำให้พื้นที่แห่งนี้ดูแล้วรู้สึกแห้งแล้ง
นำ้ในลำห้วยก็จะมีนำ้แค่ในฤดูฝน พอหมดฝนแล้วก็จะแห้งไป
…ในวันที่ตัดสินใจว่าจะเปลี่ยนพื้นที่จากป่าอ้อยรกล้าง มาทำเกษตรแบบผสมผสาน
โดยที่ยังไม่รู้เลยว่าวันข้างหน้าจะเป็นเช่นไร มีคำพูดหนึ่งที่ติดอยู่ในหัว จากสมัยที่ยังเรียนอยู่
<< Read More >>